Nou, dat was nieuw. Violetta’s È strano È strano gehoord met
begeleiding van een accordeon.
Maar wat was er niet nieuw aan deze Traviata? Een Traviata
Remixed die begon met een stevige Drum ’n Bass beat, een klein orkest, met de
originele instrumenten, maar ook accordeon, elektrische gitaar, saxofoon,
marimba et cetera. Zelfs de eind akte was opnieuw gecomponeerd, en de vertaling
opnieuw gemaakt. Ik was van mijn stuk gebracht, en door het stuk ook weer
tegelijkertijd samengeraapt, omdat het zo nieuw was.
Voor mij als operaliefhebber, en toch ook wel een beetje
purist was het soms even slikken, een mooie aria met een reggae ritme eronder,
dat in mij een worsteling ontstond. ‘Dit is zo’n mooie aria, weg met die beat’
maar tegelijkertijd ook zo vernieuwend dat het wel past en eigenlijk ook mooi
is. Behalve de zang heeft Lotte met haar team alles om ver gegooid, letterlijk
remixed.
La Traviata, mijn favoriete opera, talloze malen heb ik hem
gehoord en gezien, iedere keer kan ik iedere aria meeneurien, mee voelen en mee
beleven, omdat ik de muziek zo langzamerhand wel uit mijn hoofd ken. En als je
dan voor de zoveelste keer in een uitvoering zit hoor ik de foutjes, merk ik
het als er iets is weggelaten, voel ik mijn hart al sneller slaan als Alfredo
zo binnenkomt om Violetta weer in de armen te vallen.
Maar deze keer was het verhaal nieuw, voelde de opera nieuw,
was mijn kompas op hol. De slotakte deed me meer denken aan La Boheme (ook zo’n
meesterwerk) dan aan waar ik mee vertrouwd was bij La Traviata.
Het voelde oncomfortabel, een nieuwe beleving, een nieuwe
inspiratie voor een verhaal dat ik voor de honderdste keer beleefde.
En dit is nu precies wat wat mij betreft de nieuwe opera
moet zijn, jong, fris, vernieuwend, een nieuwe klankkleur. Niet zomaar een oude
opera in een nieuw beeldformaat, maar in een nieuw concept, de nieuwe
werkelijkheid.
Ik was weer onder de indruk van de genialiteit waarmee Lotte
de Beer en haar team van een oude en misschien inmiddels wel suffe opera zoiets
vernieuwends kunnen maken. Een opera die in hun handen weg smelt en verwordt
tot een nieuw concept, een nieuw genre.
Hopelijk snel weer een nieuwe opera in het De Beer genre.
(Foto's van Operafront)
VIOLETTA (sola)
È strano! È strano! In core scolpiti ho quegli accenti! Saria per me sventura un serio amore? Che risolvi, o turbata anima mia? Null'uomo ancora t'accendeva - O gioia ch'io non conobbi, esser amata amando! E sdegnarla poss'io per l'aride follie del viver mio?
Ah, fors'è lui che l'anima
solinga ne' tumulti godea sovente pingere de' suoi colori occulti! Lui che modesto e vigile all'egre soglie ascese, e nuova febbre accese, destandomi all'amor. A quell'amor ch'è palpito dell'universo intero, misterioso, altero, croce e delizia al cor! Follie! follie! Delirio vano è questo! Povera donna, sola, abbandonata in questo popoloso deserto che appellano Parigi. Che spero or più? Che far degg'io? Gioire, di voluttà ne' vortici perir. Gioir, gioir! Sempre libera degg'io folleggiare di gioia in gioia, vo' che scorra il viver mio pei sentieri del piacer. Nasca il giorno, o il giorno muoia, sempre lieta ne' ritrovi, a diletti sempre nuovi dee volare il mio pensier |
VIOLETTA (alone)
How strange! How strange! His words are burned upon my heart! Would a real love be a tragedy for me? What decision are you taking, oh my soul? No man has ever made me fall in love. What joy, such as I have never known - loving, being loved! And can I scorn it for the arid nonsense of my present life?
Ah, perhaps he is the one
whom my soul, lonely in the tumult, loved to imagine in secrecy! Watchful though I never knew it, he came here while I lay sick, awakening a new fever, the fever of love, of love which is the very breath of the universe itself - Mysterious and noble, both cross and ecstasy of the heart. Folly! All is folly! This is mad delirium! A poor woman, alone, lost in this crowded desert which is known to men as Paris. What can I hope for? What should I do? Revel in the whirlpool of earthly pleasures. Revel in joy! Ah! Forever free, I must pass madly from joy to joy. My life's course shall be forever in the paths of pleasure. Whether it be dawn or dusk, I must always live. Ah! Gaily in the world's gay places, ever seeking newer joys. |
