Duitsland

Wat moet je er mee, Duitsland, ik snap die mensen niet, ik snap het land niet en ik vraag me af waarom het er eigenlijk ligt.

Tot op heden heb ik Duitsland alleen gebruikt als land om er doorheen te komen, onderweg naar Zwitserland, of liever nog Italië. Word ik ineens wakker in een moment waarbij blijkt dat de reis waar ik voor gekozen heb Oost Duitsland als eindbestemming, sterker nog als doel heeft. Dresden is best grappig. Weinig te beleven, maar wel een Semper Oper. Dat hebben ze goed gesnapt hier. Maar het aantal malen dat ik hier door een inwoner ben aangesproken op het feit dat ik graag een drankje wil bestellen en daar ook best nog netjes (flink) voor wil betalen. Ik snap het niet.

Gisteren. Ik bestel een flammkuchen. Een pizza achtig plakkaatje… op zich best aardig. Dus tien minuten vraag ik of ik er nog een kan bestellen. Het antwoord was dat de keuken helaas al een half uur gesloten was. En nou kappen er mee, ophouden met toeristje pesten. Een vriend van me zei dat je er gewoon tegenin moet gaan, “Ich verbitte mir diesen ton”.

Ik houd daar niet van. Gewoon negeren en doorgaan. Ok, geen flammkoekje voor mij, maar conflicten kan ik nog vaak genoeg aan gaan.

Is de Oost Duitse overlevering van de DDR tijd dan zo’n grote dood-doener geweest? Als ik in de ogen van de mensen kijk zie ik een doodsheid, een blik die mij lijkt te zeggen “het zal mij allemaal een worst wezen”. Een ongeïnteresseerdheid, een afstandelijkheid een nietszeggendheid die ik niet snap. Ik  een  die ik alleen maar met het verleden kan verklaren. De schade uit de oorlog is hier nog volop aanwezig, het lijkt wel of ze geen zin hebben om het op te ruimen. Of ze het eigenlijk allemaal wel best vinden. Plezier maken, genieten van het leven. Wat moois maken van je leven, ik vraag me af of ze hier snappen hoe dat moet. Of ze dat verleerd zijn, niet durven, of ze simpelweg de inspiratie niet hebben om gewoon met z’n allen er iets leuks van te maken.

Ik voel een zekere behoefte om uit te zoeken waarom dit zo over me heen komt. Om te kijken waar mijn idee vandaan komt dat men hier de inspiratie is kwijt geraakt om wat te maken van het leven.

Ik ga het niet doen. Ik wil hier weg.

Ik weet nu zeker dat Duitsland voor mij een land zal blijven waar je niet moet stil staan, en snel moet door rijden naar Italië of in ieder geval een land waar men leeft. Intens leeft.

Je kunt van alles zeggen over Berlusconi, maar leven met emotie, groots leven, alles uit het leven halen wat er in zit, in sommige opzichten bewonder ik hem ook wel weer.

Ich verbitte mir diesen ton!

Ik vind het een geweldige uitspraak. Nee Duitsland voor mij… snel doorheen rijden. Zo hard je kan. En dat is dan misschien het meest positieve aan het land. Dat er door heen rijden, dat gaat in ieder geval prima.