Peer Gynt

Een heldere sterrenhemel, ik dans.
Ik hoor ganzen, eenden, stilte. Een kleine sikkel van de maan tovert een schilderachtig landschap. Ik sta stil en luister. Het is laat, en donker. De sterren zijn zo helder dat je ze kunt tellen. Links en rechts van me twee plassen water. De schittering van de sterren en de maan geeft het moment magie. De stilte wordt gevuld. Ik hoor gefluister, ik voel muziek.

Ik denk aan de muziek van Peer Gynt. Ooit zal ik terugkeren naar de Peer Gynt Vegen in Noorwegen om te genieten van de imponerende natuur en de muziek van Edvard Grieg.

Met de muziek in mijn hoofd dans ik onder de sterrenhemel, het moment duurt eeuwig, de stilte van de sterrenhemel daalt neer  en verzacht de nacht.

Solveigs lied klinkt, een glimlach straalt.

---------------------------------------------------

In 1867 Schreef Henrik Ibsen het verhaal van Peer Gynt, Edvard Grieg maakte er de magistrale muziek bij, nu het best bekend als de Peer Gynt Suites. Een van de mooiste verhalende muziekstukken die ik ken zijn de Peer Gynt suites.

Peer was een jongeman die van fantaseren zijn leven had gemaakt. Hij voelde zich de koning te rijk, en leefde zijn eigen leven. Toen zijn moeder hem vertelde dat ze zichzelf dood wenste om uit haar armoedige bestaan te vluchten was hij zo ontdaan dat hij tegen haar riep ‘Maar ik wordt keizer, dat beloof ik je’.

Op de bruiloft van het meisje Ingrid dat hij volgens zijn moeder had moeten trouwen (de bruiloft was van haar met een ander) ontmoet Peer de predikantendochter Solveig. Solveigs moeder zorgt er voor dat Peer en Solveig elkaar niet kunnen aanraken, maar Solveigs hart is sneller gaan kloppen. Peer wordt verbannen uit het dorp nadat hij toch nog een passionele nacht met Ingrid heeft gehad en trekt de bergen in, op zoek naar zijn droom. Solveig vergeet Peer niet, maar Peer is te druk om zijn eigen fantasie na te jagen.

Vele jaren later als Peer 60 is en een rijk zakenman is geworden is hij nog steeds alleen. Hij leidt schipbreuk en spoelt aan op het strand, de dood staat klaar om hem mee te nemen, hij is volgens de dood klaar met leven en heeft verder geen nut meer. Toch overtuigt Peer om hem nog achter te laten, zodat hij kan bewijzen dat hij wel wat waard is.

Peer vindt een ui en hij besluit dat hij die ui is. Om zijn eigen kern te vinden pelt hij de laagjes van de ui. Maar terwijl hij de ui pelt komt hij er meer en meer achter dat de uit geen kern heeft. Dan hoort hij Solveig zingen, die nog steeds op hem wacht, Peer besluit deze keer – in tegenstelling tot alle andere keren – recht op zijn doel af te gaan en valt Solveig in haar armen. Solveig is tenslotte de enige die Peer’s ware kern kent. De dood verliest, Solveig wint.