uomini e donne

goed… en dan… Mannen en vrouwen.

Een hele tijd heb ik gedacht dat ik dat allemaal wel snapte. Het is heel simpel.

• Mannen zijn macho’s, stammen af van boeren, hebben alleen iets aan concrete informatie, ja-nee vragen en ze houden van techniek.
• Vrouwen, zijn emotionele wezens, willen signalen, gevoelens en erg veel praten. Concrete informatie is niets voor ze, techniek ook niet en van ja-nee vragen krijgen ze kriebels.
• Mannen snappen dat van vrouwen en vrouwen snappen dat van mannen, en daarom werkt het samen ook gewoon.

De wereld is simpel.

En toen werd ik ineens wakker, en bleek dat het allemaal niet waar was. Het was ineens zo dat bleek dat die informatie en signalen die ik dacht te ontvangen op geen enkele wijze bleken te stroken met de werkelijkheid. Het bleek dat ik al die informatie niet gesnapt had en dat er dus sprake was van een communicatieve disbalans.

Een man denkt dan:  “Niets aan het handje, even een lijstje maken, besluiten nemen en hup probleem opgelost.”

Nou klaar. Een opgelost probleem is namelijk geen probleem meer, simpel.

De wereld door een mannenbril bekeken is een mooie wereld, je hebt problemen, je hebt oplossingen en je hebt vrouwen, en dat is leuk.

Goed, en zo heb ik onlangs mij eens laten voorlichten. Een groepje dames die mij de wereld van de vrouw zouden verklaren. Het blijkt dat er basisregels zijn die een groot geheim zijn voor de man, maar die essentieel zijn in de communicatie met een vrouw. En dat, lieve kijkbuiskinderen, dat lijstje moeten we eens samenstellen. Een van de beperkingen van de man is het korte termijns geheugen. Ik heb hem dus niet helemaal paraat meer en dat is best problematisch, want nu snap ik het nog steeds niet.

Ik weet er nog een paar:

• Maak een opmerking over het verzorgde uiterlijk, en dan niet van ‘wat zie je er leuk uit’ maar kies een detail, een shawl, een schoen
• Geef aandacht. Luister, maar ben niet stil
• Als je gaat eten, bestel geen enge gerechten waar je mee gaat knoeien en bestel zeker niet het zelfde, houd een eigen identiteit
• De rest ben ik vergeten en dat is het probleem wat nu weet ik het nog niet…
  …..
• Wat ik wel nog weet, daar waren de dames unaniem in:
  “The sex must be great” en het advies dat ik kreeg op dit gebied: cursus volgen…

Van Aristoteles tot Freud, van Freud tot Alfredo, allemaal hebben ze vragen over vrouwen gehad.

Laat je toch niet steeds verleiden door de vrouwen! (Aristoteles)

“Die grosse Frage, die nie beantwortet worden ist und die ich trotz dreißig Jahre langem Forschen in der weiblichen Seele nie habe beantworten können, ist die: Was will das Weib?” (Sigmund Freud)

ALFREDO Un di', felice, eterea, Mi balenaste innante, E da quel di' tremante Vissi d'ignoto amor. Di quell'amor ch'e' palpito Dell'universo intero, Misterioso, altero, Croce e delizia al cor. VIOLETTA Ah, se cio' e' ver, fuggitemi Solo amistade io v'offro: Amar non so, ne' soffro Un cosi' eroico amor. Io sono franca, ingenua; Altra cercar dovete; Non arduo troverete Dimenticarmi allor.

Op een dag zag ik u plotseling vrolijk en vederlicht passeren, en sinds die bewuste dag vervult me een ongekende liefde. Zo’n liefde die is als de hartenklop van het ganse universum mysterieus en waardig Kwelling en genot voor het hart. Ah, als dat waar is, ontvlucht me dan… Ik bied u slechts mijn vriendschap: Liefhebben kan ik niet en ik verdraag zo’n heldhaftige liefde niet. Ik zeg u oprecht, vrijmoedig: U moet een ander zoeken; ’t zal u niet moeilijk vallen mij dan te vergeten.

La Traviata, Giuseppe Verdi/Francesco Piave, vertaling Jenny Tuin

Nou, en nu heb ik dus een probleem. 38 jaar al ben ik op zoek naar het geheim, of in ieder geval het antwoord. En nu had ik de kans om wat te leren en ben ik nog de helft vergeten. Ik heb het gevoel dat ik nu nog steeds de geheimen niet ken, en dat ik dus inderdaad gewoon van de boeren af stam. Ik moet mij als man gewoon beperken tot het kijken naar Top Gear. Ik moet gewoon sneeuw scheppen, voetbal kijken, brallen met de jongens in de kroeg, en hopen dat de wereld op een gegeven moment allemaal voor mij te begrijpen valt.

Dit zijn van die momenten dat ik terugdenk aan mijn opa en oma. Misschien wel de meest dierbare personen in mijn leven. Ze wisten alle antwoorden op mijn levensvragen, ze hadden zoveel levenservaring dat ik ze nog steeds bewonder om wie ze waren en wie ze in mijn herinnering zijn. Mijn oma was achttien toen ze elkaar ontmoetten, een leven lang zijn ze bij elkaar geweest, tweeënzestig jaar waren ze getrouwd. Een leven lang waren ze elkaar trouw.

Het kan niet anders of ze wisten alle antwoorden. En ik neem het mezelf nog steeds kwalijk, ik had al die vragen moeten stellen en ik had op al die vragen antwoord gekregen. Nu kan het niet meer. De nuchterheid van mijn oma is er niet meer. De grappen van mijn opa moet ik nu zelf maken, ik ben geen kleinzoon meer. Ik ben niet klein meer. Mijn opa werd ooit gevraagd hoe hij aan oma kwam hij antwoordde met “Met mijn handen…”

Hij is mijn held!

En niets begrijp ik van deze wereld. Iedere dag dat ik ouder word heb ik het gevoel dat ik weer iets méér niet snap. Iedere dag roept meer vragen op dan antwoorden, iedere dag heb ik meer punten op mijn lijstje van gespreksonderwerpen. En iedere dag constateer ik dat ik dat lijstje met gespreksonderwerpen nooit af zal hebben. Een paar weken geleden heb ik eens zo’n lijstje gemaakt. Dat was mijn lijstje, simpel concreet, helder. Precies wat mannen nodig hebben. Puntjes wegwerken tot ze allemaal weg zijn. Tot 80% kwam ik. En nu is het lijstje al weer met vele procenten gegroeid. Volgens mij zit ik nu op 600% van mijn originele lijstje.
Welk boek moet ik lezen, help mij…

Ik zal nog eens terug gaan en vragen voor een herhalingscursus.